بی تردید سینمای کشور عزیزمان ایران مخاطبان زیادی دارد؛ مخاطبانی که شاید در ابتدا با حضور در سالن سینما به سود این صنعت و دلگرمی عوامل سازنده فیلم فکر نمی کنند
تفاوت های فکری سینمای حاتمی کیا با مسعود کیمیایی
عبارات مهم : سیاست
بی تردید سینمای کشور عزیزمان ایران مخاطبان زیادی دارد؛ مخاطبانی که شاید در ابتدا با حضور در سالن سینما به سود این صنعت و دلگرمی عوامل سازنده فیلم فکر نمی کنند ولی به طور حتم جهت این مخاطبان پیامی که از فیلم سینمایی مخابره می شود از اهمیت زیادی برخوردار هست. فیلم هایی که از اوضاع اجتماعی، فقر و فساد انتقاد دارد، مخاطبان بیشتری جذب می کند و صد البته اگر خبر های سیاسی از بعضی فیلم ها به مخاطب برسد، تعداد بلیت های فروخته شده است چند برابر خواهد بود.
در این میان باید به کارگردانان چنین فیلم هایی هم توجه داشت و تاریخ نشان داده نام آن دسته از کارگردانانی که دارای شخصیت سیاسی هستند و فیلم های سیاسی می سازند بیش از سایر کارگردانان در اذهان باقی می ماند.برخی اوقات همین کارگردانان سیاسی، فضایی را پدید می آورند که روزها بحث گعده های متفاوت کشور در حوزه سیاست، اجتماع و فرهنگ را به خود تخصیص داده شده است می دهد.
حاتمی کیا؛ سیاست ورزی عیان
ابراهیم حاتمی کیا از جمله کارگردانان سیاسی است که فیلم هایش فروش خوبی داشته اند. حاتمی کیا بی محابا نقد می کند و جهت او اصلاح طلب و اصولگرا معنای مشخصی ندارد چنان که در بهمن ۹۴ جمعی از اشخاص سیاسی و اصلاح طلب در اکران شخصی فیلم بادیگارد با حضور ابراهیم حاتمی کیا به تماشای تازه ترین ساخته این کارگردان آشنا شده است سینمای کشور عزیزمان ایران می نشینند و روز دیگر کارگردان فیلم سینمایی «چ» خطاب به اساتید و نخبگان جبهه متفکران سینمای انقلاب اسلامی می گوید: «تا می توانید این بحث ها را باز کنید چون تیرهای زهرآگینی که به افراد فعال در این حوزه زده می شود نیاز به اهل قلم دارد.»
اما رأی او در انتخابات های ۸۸ و بعد از آن به کاندیدای مورد حمایت اصلاح طلبان بود. بنابراین علقه سیاسی او اگرچه در بیانات نوسان داشت ولی تصمیم نهایی او جز به تفکر اصلاح طلبی نبود. حاتمی کیا علقه ای به ورود سیاسی به فیلم ها نداشت چنان که زیاد فیلم های سیاسی او راجع به دفاع مقدس، شهدا، مبارزه با منافقین و سرویس های اطلاعاتی بیگانه هست. آخرین فیلم او «به وقت شام» بود.
این فیلم او هم مانند بعضی دیگر از فیلم هایی که کارگردانی کرده بود به محل چالش و بحث تبدیل شد که هنوز هم این چالش ادامه دارد. توصیه قابل تامل این است که اصولگرایان و رسانه های آنان در تلاش هستند تا به نوعی حاتمی کیا را مصادره کنند که در این راه سیاست دایه مهربان تر از مادر را اجرا می کنند. چنان که در گزارش های خود تاکید بر آن دارند که بعضی مخالف شهدای حرم هستند و به این باعث است که موجبات نارضایتی حاتمی کیا را فراهم کردند.
حاتمی کیا در مراسم اهدای جوایز جشنواره فجر تاکید کرد: «من وابسته ام»، بله، او وابسته است مانند بسیاری از اصلاح طلبان و اصولگرایانی که منافع ملی جهت آنها در صدر واقع شده است است و به کشور خودشان وابسته اند ولی این جمله حاتمی کیا از سوی اصولگرایان مصادره شد و در صفحات مجازی با هشتگ «من وابسته ام» تلاش کردند او را از طیف حامیان اصلاح طلبش جدا کنند ولی حاتمی کیا جدا نشد و سکوت او بعد از آن روز نشان داد اهمیتی به سوءاستفاده انقلابی نماها نداده و نخواهد داد. حاتمی کیا انقلابی بود و انقلابی و آزاده خواهد ماند.
کیمیایی؛ سیاست ورزی پنهان
مسعود کیمیایی کارگردان دیگر کشور است که مشی وطن دوستی او بر سیاست ورزی اش غلبه دارد چنان که بارها انگ های سیاسی زیادی از سوی دلواپسان به او زده شد ولی کیمیایی کارگردانی نبود که عرصه را خالی کند بلکه با قوه بیشتری به مسیر خود ادامه داد و پولاد را به نحوی تربیت کرد که در صورت غیبت خودش جای خالی نماینده قشر مظلوم جامعه در سینمای کشور عزیزمان ایران فراموش نشود.
تفاوت‌های فکری سینمای حاتمی کیا با مسعود کیمیایی
فریدون جیرانی از فیلمسازان باسابقه کشور راجع به این عنوان که بعد از انقلاب مسعود کیمیایی توانست جایگاه خود را حفظ کند، توضیح داد: «جریان انقلاب و مقابله با شاه طوری بود که حتی کارگردان هایی که تفکر و عقبه چپ در آنها نیرومند بود هم موضع گیری ارزش علیه شبه مدرنیسم شاه یا زندگی مدرن موضع به شدت تندی بود و از حرکت انقلاب و نگاه سنتی حمایت می کردند. البته هر کدام به شیوه خودشان واکنش‌ها می کردند. بنابراین در آخرهای دهه ۴۰ و اوایل دهه ۵۰ چپ غیرمذهبی و چپ مذهبی و نیروهای مذهبی در تقابل با استکبار و امپریالیسم در کنار هم قرار گرفتند.»
رمز موفقت سیاسی استقلال او است و حاضر نیست زیر چتر گروه سیاسی تعریف شود. به همین علت بود که هنگامی که خبرنگار یکی از نشریات پرسید «درست است که قاتل اهلی به خاطر فضا و داستانش اشارات تند و صریح سیاسی دارد»، پاسخ داد: «نه؛ سیاسی نیست. من فیلم خودم را ساخته ام. البته من خودم هم این چیزها را شنیده ام. خودم شنیده ام که می گویند کیمیایی در این فیلم تند رفته و به بسیاری از شخصیت های سیاسی پرداخته هست؛ در صورتی که این طور نیست.» آخرین ساخته او قاتل اهلی است.
فیلمی که مافیای اقتصادی و فساد قدرت سیاسی در جامعه را افشا می کند و نشان می دهد که بعضی آقازاده ها و سرمایه داران نوکیسه که با استفاده از رانت های مالی رشد کردند، چگونه بر سر سفره انقلاب نشستند.» کیمیایی تاکید دارد «انتخاب است که از یکی قهرمان می سازد و از یکی یک آدم خنثی» حالا او سیاست را گزینش کرده ولی سیاست پنهان! سیاستی که دهان دلواپسان را سال هاست که بسته و کلام سیاست دانان را به تحسین باز کرده است.
نمی شود از کیمیایی انتظار داشت سیاسی نباشد چنان که خودش هم گفته است: «ما در دل تمام ماجراهای ملی سی و دو را زندگی کردیم که همه چیز سیاسی بود. ما توده را دیدیم و سومکا را و ملی ها و ملی مذهبی ها را دیدیم. نه که ببینیم، زندگی کردیم.»
بی تردید سینمای کشور عزیزمان ایران مخاطبان زیادی دارد؛ مخاطبانی که شاید در ابتدا با حضور در سالن سینما به سود این صنعت و دلگرمی عوامل سازنده فیلم فکر نمی کنند
روزنامه آرمان
واژه های کلیدی: سیاست | سیاسی | انقلاب | سینمای | انقلابی | سینمایی | کارگردان | اصلاح طلب | کارگردانی | اصلاح طلبان | مسعود کیمیایی
دانلود فایل ها
توجه: ممکن است تمام لینک های دانلود به دستور مقام قضایی حذف شده باشد...
