ابوالحسن تهامی دوبلوری است که توانست تنها بعد از سه سال کار کردن مدیریت دوبلاژ را برعهده بگیرد، او می‌گوید دوبله جهت سینمای کشور عزیزمان ایران گویش سینمایی به و
«ابوالحسن تهامی» دوبلوری که تنها بعد از ۳ سال مدیر دوبلاژ شد
عبارات مهم : ایران
به گزارش ایسنا، در آستانه روز سینما قرار است به همت منزل سینما و به بهانه ی مراسم خوش حالی منزل سینما جهت سال های حضور و فعالیت ابوالحسن تهامی، پیشکسوت عرصه دوبله و سینما بزرگداشتی برگزار شود؛ همین عنوان بهانه ای شد تا قراری با این هنرمند بگذاریم و پای صحبت ها و خاطرات او بنشینیم.
قرارمان در منزل ابوالحسن تهامی در صبح تابستانی مرداد ماه در یکی از برج های ونک برقرار شد؛ در این قرار از مباحث مختلفی صحبت شد؛ این هنرمند از دوران تحصیل و شرایط خانوادگی اش سخن گفت تا فعالیتش در اینترنت و بازی در تئاترهای لاله زار و تئاتر «دهقان».
او که فعالیت هنری خود را از تئاتر شروع کرده هست، اعتقاد است جهت کسی که روی صحنه بوده و هنرپیشگی کرده، تبدیل شدن به یک دوبلور موفق آن هم در جوانی کار مشکل نبوده و فقط باید تکنیک به جا صحبت کردن روی تصویر را یاد بگیرد.
البته که او ذاتا به علت داشتن صدایی خاص استعداد عجیبی در این هنر از خود نشان داده است به طوری که بعد از حدود سه سال حضور و فعالیت در این عرصه توانست مدیریت دوبلاژ فیلم های سینمایی را برعهده بگیرد.
ابوالحسن تهامی که سالهاست پشت میکرفون استودیوهای مختلفی بوده و به جای اشخاص شاخصی در سینمای دنیا صحبت کرده است به ایسنا می گوید: جای فیلم دوبله شده است در سینما است و نه در نمایش خانگی یا اینترنت و تا زمانی که این امکان به وجود نیاید، هنر دوبله نمی تواند پیشرفت کند و خودش را نشان دهد لیکن فقط عده محدودی آن را می بینند و اگر در سینما باشد این امکان بوجود می آید که بشود بر روی آن بحث کرد، خوبی و بدی های آن را برشمرد و مانند یک پدیده هنری راجع به جنبه های متفاوت آن صحبت کرد.
در ادامه شرح کامل گفت وگوی ایسنا را با ابوالحسن تهامی می خوانید:
– آقای تهامی در بیوگرافی هایی که از شما نوشته شده، کمتر به خاطراتی از کودکی تان، محل تولد و خانواده تان اشاره ای شده است هست، قطعا جهت همه ما جالب خواهد بود که از سالهای زندگی شما پیش از حضورتان در هنر دوبله هم بدانیم.
من در یک خانواده فرهنگی و در یکی از محلات شرق پایتخت کشور عزیزمان ایران به نام «آب منگل» به دنیا آمدم. ما خانواده فقیری بودیم و تنها ثروتی که در آن وقت داشتیم، کتاب بود. انواع و اقسام کتاب های قدیمی از «امیرارسلان نامدار» تا «شیرویه دلاور» به اضافه شاهنامه، گلستان سعدی، حافظ و شاعران بزرگ دیگر در کتابخانه ما بود.
دوران دبستان را از سال ۱۳۲۴ تا ۱۳۳۰ در مدرسه «ترقی» در شرق پایتخت کشور عزیزمان ایران گذراندم و بعد از آن مقطع دبیرستان را تا سال ۱۳۳۶ در مدرسه «دارالفنون» بودم. سپس در دانشسرای عالی به تحصیل زبان انگلیسی پرداختم و این رشته را در کشورهای دیگر و کشور عزیزمان ایران ادامه دادم که البته به نظرم هنوز تکمیل نشده هست، لیکن می گویند که جهت آموختن یک زبان، یک عمر وقت نیاز است.
من در سال ۱۳۳۳ وارد کار تئاتر ذوقی شدم. به صورت هنرآموز به گروه های نمایشی پیوستم و هر چند وقت به همراه دیگر هنرآموزان آن گروه ها در یکی از تماشاخانه ها در نمایشی ایفای نقش می کردم به خصوص صبح های جمعه در تماشاخانه های مرکز شهر و نزدیک خیابان لاله زار، پادگان ها، دبیرستان ها و هر جای دیگر که سالن نمایش داشت، تئاتر اجرا می کردیم.
در سال ۱۳۳۶ به طور رسمی وارد تئاتر دهقان (تهران) شدم. در آنجا یک کلاس تئاتر ترتیب داده بودند که صاحب و مدیر آن تماشاخانه که خود دانش آموخته تئاتر در فرانسه و انگلستان بود و دکترای تئاتر داشت به ما کلیات تئاتر و تاریخ تئاتر را آموزش داد؛ اینکه چگونه باید روی صحنه راه برویم، صحبت کنیم و به طور کلی هنرپیشه باشیم. هنرآموزان ضمن این آموزش ها به روی صحنه هم می رفتند و نقش هایی به عهده می گرفتند.
سپس در اول مردادماه سال ۱۳۳۷ وارد دوبله شدم و کارم را در استودیوی «آژیرفیلم» شروع کردم. دکتر شاهرخ رفیع، ژوزف واعظی و ساموئل خاچیکیان از صاحبان این استودیو بودند. من و آقای جلیلوند با هم و در یک روز به آنجا رفتیم و جهت چند ماهی در آنجا کار کردیم. بعد از آن در زیاد استودیوهای پایتخت کشور عزیزمان ایران با کسانی که از پیشکسوتان دوبله بودند، همکار شدیم.
– شما از آن مقطع به بعد تئاتر را رها کردید؟
نه، در واقع تا دو سال بعد از ورودم به دوبله نیز تئاتر را ادامه دادم ولی بعد از آن محوریت مهم کارم به سمت دوبله رفت.
– شما علی رغم هم نسلانتان کار دوبله را از آقای کسمایی یاد نگرفتید و از شما به عنوان یک دوبلور «خودآموخته» یاد می شود. خودتان به این واژه “خودآموخته” اعتقاد دارید؟
بله، من و آقای جلیلوند به همین شکل وارد دوبله شدیم و استاد مشخصی نداشتیم. در حقیقت کسانی بودند که ما کار را از آن ها یاد می گرفتیم. ولی دوبله به خاص جهت کسی که پیش تر هنرپیشه بوده و روی صحنه کار کرده، چندان کار مشکلی نیست. فقط باید تکنیک به جا صحبت کردن روی تصویر را یاد بگیرد و چون من و آقای جلیلوند در آن هنگام ۲۰ سالمان زیاد نبود و در شروع جوانی بودیم این کار را به آسانی یاد گرفتیم.
ما زیاد ریزه کاری ها را با تماشای کارهای دوبله شده است قبلی آموخته بودیم و البته کسانی هم که مدیر دوبلاژ ما بودند ما را راهنمایی می کردند. “هوشنگ مرادی” نخستین مدیر دوبلاژی بود که با او کار کردم، او به اتفاق حسین مدنی که نویسنده نامداری هم بود و در کار طنز شهرت داشت مطالب جدیدی را به من آموختند. من سپس با پرویز بهرام، کنعان کیانی، عطاالله کاملی و محمدعلی زرندی هم کار کردم.
در شروع دهه ۴۰ هنگامی که با عطاالله کاملی و محمدعلی زرندی کار می کردیم، میزان تسلط ما به تکامل رسید و وارد پله های بالاتر کار دوبله شدیم. بنابر این من از سال ۱۳۳۹ خودم مدیر دوبلاژ شدم. البته هنوز در حال آموختن بودم و هستم. چندی از کارهای آن دوران را ثبت کرده ام و دستمزدهایی را که پرداخت کرده بودم در پیج اینستاگرام خودم منتشر کردم تا بقیه هم بدانند.
-یکی از فیلم هایی که در آن وقت مطرح شد «خداحافظ چارلی» بود که شما آن را دوبله کردید. از آن مقطع طلایی دوبله به ما بگویید لیکن که از آن وقت به بعد به نظر می رسد شرایط دوبله با توجه به اینکه پخش فیلم خارجی هم در سینماها محدودتر شد به سمت دیگری رفت.
در آن وقت اکران سینماهای کشور عزیزمان ایران در اختیار فیلم های خارجی بود و فیلم ها از هندی و عربی و هنگ کنگی گرفته تا آمریکایی و اروپایی به کشور عزیزمان ایران می آمد و دوبله می شد. دوبله جهت سینمای کشور عزیزمان ایران گویش سینمایی به وجود آورد. دوبله باعث شد که فیلمها به خوبی فهمیده و درک شوند و به صورت الگوهایی جهت هنرآموزان سناریو نویسی، فیلمبرداری و بازیگری و کارگردانی درآیند. دوبله به رونق فیلم های فارسی نیز یاری رساند و خوش صداهای دوبله به جای خوش اشخاص سینما سخن گفتند. در دوران بعد از انقلاب، همان طور که می دانیم، وضع به آن روال باقی نماند و اولویت، به حق، به فیلم فارسی داده شد و خوشبختانه فیلم فارسی به راه تکامل رفت.
-شما مدتی در «مجله فیلم» نقد دوبله می نوشتید. چون شما در این حوزه تسلط پیدا کرده و صاحب نظر شده است بودید از شما درخواست کردند که نقد بنویسید یا اینکه خودتان هم به فعالیت مطبوعاتی علاقه داشتید؟
هر دو وجود داشت، یعنی هم از من خواسته شد که این کار را انجام دهم و هم خودم علاقه مند به انجام آن بودم. ولی پیشنهاد ابتدایی از طرف هوشنگ گلمکانی صورت گرفت که در «مجله فیلم» نقد دوبله بنویسم. نخستین بار هوشنگ گلمکانی راجع به دوبله ای که روی یک فیلم به اسم «این گروه خشن» انجام داده بودم نقدی نوشت و بعد از من خواست که راجع به آن توضیحاتی اضافه کنم. بعد از انتشار این متن و مشاهده استقبال مخاطبین آقای گلمکانی از من درخواست کردند تا در یکی از صفحات مجله نقد دوبله بنویسم. در ابتدا این کار مورد توجه قرار داده شد ولی بعضی از دوستان و همکارانم آن را برنتافتند لیکن همه دوست داریم فقط از ما تعریف کنند و هنگامی که به نقد می رسیم تا ابد با کسی که خرده یی به ما گرفته هست، دشمن می شویم.
-آنونس فیلم ها از کارهای موثر شما در عرصه سینما بوده است و به نظر می رسد که اکنون آنونس روی فیلم ها به مانند گذشته نیست. این کار از چه مقطعی جهت شما جدی شد؟
من از سال ۱۳۳۷ که وارد سینما شدم شروع به آنونس گویی کردم و این کار هم با علاقه خودم شروع شد و به علت آشنایی که با زبان انگلیسی داشتم آنونس فیلم های خارجی را بسیار نگاه می کردم، حفظ می کردم و حتی جهت خودم تکرارشان می کردم. البته پیش از حضور من آنونس گویی در سینمای کشور عزیزمان ایران وجود داشت. به طور مثال فیلمی بود به نام «دختری از شیراز» ساخته ساموئل خاچیکیان که جهت نخستین بار در میان فیلم های ایرانی آنونس داشت.
در سال های دوم و سوم فعالیتم در تئاتر هم کارهای میکروفنی زیادی انجام می دادم. به عنوان نمونه اعلام می کردم چه کسانی در نمایش حضور دارند، چه کسی آن را نوشته و کارگردان کیست؟! بنابراین در خودم این استعداد را می دیدم که آنونس گو بشوم. بعد از ورودم به دوبله فیلمی ایتالیایی را به اسم «بیابان بزرگ !!» دوبله کردم که نقش اول آن را بر عهده داشتم و آنونس آن را نیز خودم گفتم. نخستین آنونس فیلم ایرانی که گفتم جهت فیلم سینمایی «در جست وجوی داماد» بود که در خود فیلم به جای آقای سوریک خاچیکیان صحبت کرده بودم. آنونس فیلم «شعله ور» حمید نعمت الله هم بروزترین و آخرین آنونسی است که همین چند روز قبل آن را گفتم.
-امروزه به نظر می رسد آنونس گویی عوض کردن کرده است و مانند گذشته تهیه کنندگان و سازندگان فیلم دنبال آن نیستند. به نظر شما علت آن چیست به خصوص که آنونس گویی در فیلم فارسی و حتی فیلم های اکشن گذشته جهت بسیاری از مردم خاطره انگیز است.
در گذشته فیلم ها داستان محور بودند به همین علت جذابیت زیادی داشتند و آنونس ها هم محوریت ارزش نریشن بود. ولی الان از این محوریت خارج شده است و نقش صددرصدی ندارند و می گذارند تا دیالوگ های فیلم اثر را معرفی کنند و نریتور فقط نقش معرفی عوامل را دارد.
-آیا فیلم یا آنونسی است که برایتان به شیوه خاصی خاطره انگیز شده است باشد؟
بله، خیلی از آن ها برایم خاطره انگیز شدند ولی چون زیاد هستند نمی توانم تک به تک نام ببرم.
-شما در دانشگاه ادبیات انگلیسی خواندید، این عنوان چه مقدار به شما در کار دوبله کمک کرد؟
در مدیریت دوبلاژ کمک زیادی به من کرد لیکن هنگامی که یک فیلم تراژیک بود علت آن را بهتر درک می کردم و حتی اگر مضمونی کمدی داشت، مهم را که باعث خنده مخاطب می شد را درک می کردم و سپس آن را به فارسی انتقال یافته می کردم. بسیاری از پیشکسوتان من مثل آقای علی کسمایی، عطالله کاملی، محمدعلی زرندی و سعید شرافت نیز زبان دان بودند و با همین تسلط فیلم ها را می فهمیدند و می فهماندند.
-چرا تاکنون کتاب خاطرات زندگی تان را ننوشتید؟ لیکن فضاهای اینترنتی هر کدام روایاتی را دارند که ممکن است درست هم نباشند.
یک بار با برادرم محمد تهامی نژاد شروع به ضبط این خاطرات کردیم تا بعدها آن را پیاده کنیم ولی آن فایل ضبط شده است که حدود ۳ تا ۴ ساعت بود، متأسفانه گم شدند.
– می گویند ما یک مقطع طلایی دوبله داریم. آیا شما هم به این امر اعتقاد دارید و آیا این دوران ادامه پیدا نکرد؟
در آن دوران فیلم ها داستان محور بودند، الان تروکاژ محور هستند. در آن سرنوشت فیلم هایی را می دیدید که بازیگران بزرگی در آن نقش آفرینی می کردند و شما این وقت را داشتید که بعد از دیدن فیلم آن را از جوانب متفاوت بررسی کنید. ولی الان شاید پیش بیاید که بلافاصله بعد از آنکه فیلمی را می بینید داستان آن را فراموش کنید. در واقع به علت داستان و بازی های درخشان در فیلمهای قدیمی، دوبله هم جا داشت که خود را نشان دهد. بعد دوبله نمی تواند به تنهایی روی پای خود بایستد و باید بر روی اثری سوار شود. بنابراین اگر فیلم درخشان باشد دوبله هم می تواند بدرخشد.
– شما اشاره کردید که در اینترنت نیز فعالیت دارید، میزان تأثیر این فضا بر روی رفتارهای مردم را چقدر می دانید؟
فضای مجازی تأثیر دوگانه ای می تواند بر روی مردم داشته باشد لیکن دسترسی به آن ساده است و هر لحظه افرادی وجود دارند که به طور مثال شعرهای یا صحبت هایی را از خودشان می سازند و می نویسند و به اسم افراد مشهور دیگری منتشر می کنند و از این طریق اطلاعات غلط به مردم انتقال یافته می شود که البته در همه جای دنیا این اتفاق در حال وقوع هست. بنابر این مورد نیاز است که مردم نسبت به این اتفاقات هوشیار باشند ولی می تواند جنبه ارشادی هم داشته باشد.
-در طول دوران کاریتان تا کنون با کدام یک از بازیگران خارجی توانستید ارتباط بیشتری بگیرید و به صورت احساسی با آن نقش درگیر شوید؟ از بین بازیگران ایرانی چطور؟
“کری گرانت” و “رکس هریستون” از جمله بازیگرانی بودند که دوبله آثار آنها را بسیار دوست داشتم و ارتباط زیادی با آنها برقرار کردم. ولی چون به جای بازیگران ایرانی زیادی صحبت نکردم از بین آن ها کسی به نظرم نمی رسد.
-خودتان علاقه مند بودید که در سینمای خارجی کار کنید یا آنکه فضای حضور در سینمای فارسی وجود نداشت؟
در زمانی که من کارم را شروع کردم چندین صدای قشنگ بودند که در حوزه دوبله فیلم فارسی گُل کرده بودند و نقش های اول را بازی می کردند و من هم از ابتدای حضورم در دوبله وارد آن فضا نشده بودم. در یک مقطعی هم صاحب استودیو و سینما شده است بودم و حتی دبیر انجمن گویندگان بودم، بنابراین کمی با آن فضا فاصله داشتم.
– نسل تازه زیاد مایل به دیدن فیلم های سینمایی به زبان مهم آن هستند، به نظر شما علت این اتفاق چیست؟
دوبله با این وضعی که در حال پیشرفت است اگر فیلم ها در سینما نیاید و به همین وضع عرضه شود به عنوان نمونه در شبکه خانگی یا فضای مجازی، نمی تواند پیشرفت کند و چندان خودش را نشان دهد لیکن فقط عده محدودی آن را می بینند و اگر در سینما باشد این امکان بوجود می آید که بشود بر روی آن بحث کرد، خوبی و بدی های آن را برشمرد و مانند یک پدیده راجع به آن صحبت کرد.
با توجه به علاقه ای که نسل تازه به دانستن زبان های خارجی دارد، روزگاری می رسد که مردم ترجیح می دهند فیلم را به زبان خارجی با زیر نویس فارسی ببیند و ولی هنوز هم کسانی هستند که صداهای ما رادوست دارند و دنبال آن می روند.
– در چند سال اخیر پیشنهادی جهت دوبله فیلم هم داشتید و آیا در این مدت تدریس هم کرده اید؟
بله پیشنهاداتی داشتم ولی دیگر وقت و انرژی دوبله فیلم را ندارم. یک مقطعی در موسسه «کارنامه» تدریس هم داشتم ولی به علت بسته بودن فضای دوبله خجالت می کشیدم که به آنها بگویم چگونه دوبله کنید یا خوب صحبت کنید درصورتی که بعد از آن جایی نیست که آنها بتوانند مطالبی که آموخته اند را تجربه کنند و بابت این اتفاق متاسفم. از طرفی هم عده ای زندگیشان را جهت دوبله گذاشته اند و اگر بنا باشد سالی صد نفر وارد این کار شوند، آنها از بین می روند. جوانها هم باید جایی جهت مطرح کردن داشته باشند، یعنی هم این طرف حق دارد و هم آن یکی و متاسفانه اوضاع و احوال طوری نیست که جوابگوی هر دو طرف باشد.
دوبله باید در سینما بیاید که برگردان مالی داشته باشد و به تازگی شروع کردند تا مجددا در سینماها فیلم خارجی اکران کنند. باید فیلم، سینما و دوبله کننده خوب وجود داشته باشد و نباید فرض را بر این بگذارند که با حداقل قیمت، فیلمی را دوبله کنند لیکن در این صورت مورد پسند تماشاگر قرار نمی گیرد.
– منزل سینما قرار است جهت شما بزرگداشتی برگزار کند و از شما جهت سالها فعالیت تان در عرصه هنر تقدیر شود. اگر قرار باشد تندیسی که منزل سینما به شما می دهد را به صورت نمادین به کسی دیگر تقدیم کنید، آن فرد چه کسی خواهد بود؟
آن را بر اساس ارزش معنوی اش به انجمن گویندگان فیلم اهدا خواهم کرد.
– آقای تهامی اگر قرار باشد در آخر مصاحبه، روز سینما را با صدای دلنشینتان به مخاطبان و هنردوستان تبریک بگویید، چه خواهید گفت؟
روز سینما جهت تمام سینماگران و کسانی که سینما دوست هستند، خجسته باد!
«ابوالحسن تهامی» دوبلوری که تنها بعد از ۳ سال مدیر دوبلاژ شد
واژه های کلیدی: ایران | تئاتر | خارجی | سینما | فارسی | ایرانی | سینمای | سینمایی | سینماگران | سینماهای کشور
دانلود فایل ها
توجه: ممکن است تمام لینک های دانلود به دستور مقام قضایی حذف شده باشد...
